Okay, so after a bit of a discussion with my sister Halszka (MA Art History), I’ve managed to clear up a lot of things in the initial concept and its philosophy. Here’s an updated version, this time in both languages.
Project’s main idea and philosophy
The aim of the project is to create a Live Art installation, trying to expose the social norms within our culture, while exploring both the semiotic perception of human interactions and the concept of looking-glass self. This would be achieved by creating deviance – distorting the accepted ways of behaviour and altering the meaning of cultural signs. Both the deviant and the captured behaviourism would be expressed through multiple media – sound, video, imagery and physical objects placed in a confined space. The expression would be further enhanced by exploring additional senses, such as touch, and possibly smell. A small group of actors would act according to their own pre-set social code. By performing certain tasks within the space, they would try to induce the feeling of social rejection in the viewer. The desirable effect on the participant would be cognitive awareness and consciousness of everyday behavioural forms. Within those norms I shall be looking in particular at behavioural patterns initiated by tradition, patriotism, religion and everyday human interaction.
Realisation
The installation would make use of multiple media with a minimalistic approach. The limited space and low lighting would create an uncomfortable, almost “claustrophobic” atmosphere. A desirable outcome would produce a set of monotonous and repetitive patterns using all aforementioned media, with intermittent, but instantaneous changes in order to introduce discontinuity of the form.
Prerecorded video footage would be mixed with looped and delayed live feed from video cameras setup inside and outside of the installation. The composition displayed on the screens and/or projected would be a set of quick cuts, perhaps distorted in a glitch-art style, showing uncomfortable close-ups, elements exposing the behavioural forms. It is exhibited in an aggressive, irritating way. In order to simplify the form, the video feed would have limited number of colours. Neither narration nor social meta-narration is presented. I intend to pursue a consistent style in all elements used in my installation. I am considering creating binary oppositions within the senses (e.g. “happy” / comfortable sound mixed with “sad” / uncomfortable visuals).
The sound is processed in a similar fashion to the video. There is a constant flow of words heard, a mash-up of scrambled sounds (symbols in a semiotic sense). The idea is to bombard the observer with sounds in order to disrupt the cognitive process of associative search for meaning, insofar as it separates the signifiers from the signified. The viewer also has a certain limited capability to influence and interact with the installation. He can supply new data by the means of microphones and the camera within the room.
With this piece of art, my intention is to ask some fundamental questions about our common social nature. Where does the line between socially acceptable behaviour and socially unacceptable behaviour lie? Is every social norm imperatively required? Does the resistance to alter social norms change with time, having noticed all the antecedent simplifications of them in history?
I believe that exposing the viewer to this installation should trigger at least some perception of discontinuity and disturbance within the social mechanisms.
Polish translation
Celem projektu jest stworzenie instalacji typu Live Art, której tematem jest naświetlenie norm społecznych, funkcjonujących w naszej kulturze, poprzez badanie zarówno semiotycznej percepcji ludzkich relacji oraz koncepcji jaźni odzwierciedlonej. Chcę to osiągnąć za pomocą wytworzenia dewiacji – zniekształcenia akceptowanych społecznie sposobów zachowania oraz zmianę znaczenia znaków kulturowych. Zarówno społeczne dewiacje, jak i przerysowane behawioryzmy zaobserwowane, będą wyrażone wykorzystując wiele środków przekazu – dźwięk, wideo, obraz oraz fizyczne obiekty codziennego użytku – w całości zamknięte w niewielkiej przestrzeni. Wrażenie widza byłoby uwydatnione, dzięki stymulacji dodatkowych zmysłów, takich jak dotyk oraz prawdopodobnie zapach. W ramach instalacji, niewielka grupa aktorów będzie działać zgodnie z własnym, ustalonym wcześniej wewnętrznym kodem społecznym. Przez wykonywanie określonych zadań, będą starali się wywołać u widza poczucie społecznego odrzucenia. Pożądanym wpływem na uczestnika byłaby kognitywna (postrzegalna) świadomość form behawioralnych spotykanych na co dzień – u siebie i u osób trzecich. W szczególności, chciałbym przyjrzeć się wzorcami zachowań inicjowanymi przez tradycje, patriotyzm, religię oraz relacje międzyludzkie.
Chcę zastosować minimalistyczne podejście do każdego elementu instalacji. Ograniczona przestrzeń oraz jej niedoświetlenie, ma spowodować niewygodną, niemal klaustrofobiczną atmosferę. Docelowo chciałbym, aby obserwator doświadczył monotonnych i powtarzających się wzorów, przekazanych za pomocą wszystkich wcześniej wymienionych mediów. Monotonia byłaby jednak przerywana nagłymi, krótkimi zakłóceniami. Ma to na celu wprowadzenie braku ciągłości formy.
Wcześniej nagrany materiał wideo byłby miksowany z zapętloną oraz opóźnioną transmisją obrazu z kamer ustawionych zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz pomieszczenia instalacji. Zaprogramowany komputer, na ekranach i / lub projektorach wewnątrz, wyświetlać będzie kompozycję wideo – dynamicznie wygenerowane szybkie cięcia, prawdopodobnie zniekształcone w stylu glitch-art. Ujęcia pokazywałyby niewygodne zbliżenia, elementy, które eksponują społeczne formy behawioralne. W celu ich uwydatnienia, mają one być agresywne i drażniące. By uprościć formę instalacji, prezentowany materiał wideo miałby ograniczoną liczbę kolorów. Nie posiadałby on ani narracji, ani (zamierzonych) elementów społecznej metanarracji. Chcę jednak, by praca zachowała spójność stylu we wszystkich jej elementach. Zastanawiam się nad stworzeniem binarnych opozycji w percepcji zmysłów (np. “wesoły” / przyjemny dźwięk zestawiony ze “smutnym” / niewygodnym obrazem)
Dźwięk w instalacji będzie przetwarzany w sposób podobny do obrazu. Stałym elementem ścieżki dźwiękowej byłby mash-up słów i zniekształconych dźwięków (kulturowych symboli w semiotycznym znaczeniu). Chodzi o to, by bombardując obserwatora dźwiękami, zakłócić jego kognitywny proces skojarzeniowego poszukiwania znaczenia, do tego stopnia, by rozdzielić znaczonego od znaczącego (poszczególnych dźwięków). Innymi słowy, by strumień słów i dźwięków stracił swoje społecznie nadane znaczenie. Widz będzie miał pewną ograniczoną możliwość wpływania na, i interakcji z instalacją. Będzie się to odbywało za pomocą mikrofonów i kamer znajdujących się w pomieszczeniu.
Moją intencją jest, by przez tę pracę zadać pewne fundamentalne pytania na temat naszej wspólnej, społecznej natury. Gdzie leży granica, między zachowaniem społecznie akceptowanym, a tym społecznie nieakceptowanym? Czy wszystkie formy społeczne są nam bezwzględnie potrzebne? Czy odporność na zmiany norm społecznych zmienia się z czasem, zwracając uwagę na wszystkie ich uproszczenia, które odbyły się do tej pory? Mam nadzieję, że doświadczenie ukończonego projektu, spowoduje u widza przynajmniej minimalną zmianę percepcyjną i świadomościową w stosunku do, na co dzień niewidocznych, mechanizmów społecznych.